ای کاش...

بگذار سر به سینه ی من - تا بگویمت 

اندوه چیست 

عشق کدام است 

غم کجاست ....

بگذار ! تا بگویمت ! 

این مرغ خسته جان ... عمریست در هوای تو ... از آشیان جداست ...

--------------------

کاش دور و بر ما این همه دلبند نبود 

و دلم پیش کسی غیر خداوند نبود 

آتشی بودی و هر وقت تو را می دیدم 

مثل اسپند دلم جای خودش بند نبود 

مثل یک غنچه که از چیده شدن می ترسید

خیره بودم به تو و جرات لبخند نبود 

شدم از "درس" گریزان و به "عشقت" مشغول 

بین این دو چه کنم ،نقطه ی پیوند نبود 

مدرسه جای کسی بود که یک دغدغه داشت 

جای آنها که به دنبال تو بودند نبود 

....

آه ای تابلوی تازه به سرقت رفته !

کاش نقاش تو این قدر هنرمند نبود 

گفتم غم تو دارم

گفتم غم تو دارم گفتا گمشو کثافت
گفتم که مال من شو گفتا با این قیافت؟
گفتم زمهرورزان رسم وفا بیاموز
گفتا وفا رو ول کن چنده حقوق پایه ت؟!
گفتم که پول ندارم اما پر از شعورم

گفتا شعور نداری بی پول بی نزاکت...
گفتم مگر چه کردم گفتا که خواستگاری
گفتم مگر که جرم است گفتا بی مایه اری

دل من پشت سرت کاسه آبی شد و ریخت       کِی شود پیش قدمهای تو اسفند شوم

گفتگو

گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم 

گفتی اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم 

گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در 

گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم  

گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گویم برو 

گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم
 

گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم 

گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می کنم

شقــــایـق ... گل همیشه عـاشق

 تقدیم به عزیزم که داره میره سـفـر  

شقایق گفت با خنده    نه بیمارم نه تبدارم

اگر سرخم چنان آتش   حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی    نه با این رنگ و زیبایی

نبودم آن زمان هرگز     نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت   تمام غنچه ها تشنه

و من بی تاب و خشکیده    تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته    به پایش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود

ز آنچه زیر لب می گفت  شنیدم سخت شیدا بود

نمیدانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود اما

طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد

             از آن نوعی که من بودم

             بگیرند ریشه اش را و بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش    آندم شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت   بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را      به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده    که افتاد چشم او ناگه به روی من

بدون لحظه ای تردید    شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالاها تشکر از خدا میکرد

پس از چندی هوا چون کوره آتش زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت : اما چه باید کرد ؟

             در این صحرا که آبی نیست

             به جانم هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوایی نیست

و از این گل که جایی نیست

خودش هم تشنه بود اما نمی فهمید حالش را

چنان میرفت و من در دست او بودم

و حالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟

نه حتی آب   نسیمی در بیابان کو ؟

و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت

که ناگه روی زانوهای خود خم شد

دگر از صبر او کم شد   دلش لبریز ماتم شد

کمی اندیشه کرد آنگه    مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

نشست و سینه را با سنگ خارایی ز هم بشکافت                    

                        اما آه

صدای قلب او گویی جهان را زیر و رو میکرد

و هر چیزی که هر جا بود با غم روبرو میکرد

       نمیدانم چه می گویم     بجای آب

       خونش را به من داد و بر لب های او فریاد

بمان ای گل که تو تاج سرم هستی

          دوای دلبرم هستی

                  بمان ای گل و من ماندم

                           نشان عشق و شیدایی

                                      و با این رنگ و زیبایی

                                               و نام من شقایق شد

                                                          گل همیشه عاشق شد ..........  

از کارای قدیمی

اولین پست / آزمایشی

هرجا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه  

    ای ترس تنهایی من !   

اینجا چراغی روشنه ...    

      من ماه می بینم هنوز ؛ این کورسوی روشن و  

                         انقدر سوسو میزنم / شاید یه شب دیدی منو